Sobota – 21.07.12

Safari dzień czwarty – Kanpur dzień drugi

Po śniadaniu Singh zawozi nas pod wybudowaną w 1960 roku świątynię o nazwie J. K. (J. K. temple). Nazwa świątyni pochodzi od nazwy korporacji J. K. Trust, która ją wybudowała. Wnętrze świątyni zwiedza się boso i z reguły nie wolno wnętrza fotografować. Tak więc i buty i sprzęt fotograficzny zostawiliśmy na zewnątrz, a my grupami zwiedziliśmy wnętrze (jedna grupa zwiedzała, a druga pilnowała sprzętu). Zdjęć z wnętrza nie ma, z zewnątrz natomiast świątynia wygląda tak (niestety, pogoda jak widać, błękitnego nieba brak):

JK Temple. Kanpur. Indie.

Po zwiedzeniu świątyni Singh zaproponował odwiedzenie zoo. Singh widział nasze smutne miny, kiedy w parku Jima Corbetta nie było tygrysów i postanowił nam to wynagrodzić. W zoo co prawda tygrys był, ale to nie to, co w naturze. Jednak i tu udało się zrobić trochę zdjęć „naturalnych”, bo np. małpy spacerowały i skakały po drzewach bez żadnych ograniczeń:

Hulman. Kanpur. Indie.

Udało się też namówić do współpracy wiewiórki palmowe:

Upał jest nieznośny. Nie pada, z nieba leje się żar. Choć można pewnie byłoby jeszcze coś tam uchwycić, nie mamy już sił. Z zoo mieliśmy pojechać obejrzeć jeszcze dwie inne świątynie, ale prosimy Singha, żeby nam skrócił trasę i ostatecznie zwiedzamy tylko świątynię, która leży na trasie z zoo do hotelu. Jak już pisałem, z reguły wewnątrz świątyń nie można fotografować, ale nasz kierowca – to obrotny człowiek. Wie, że wyprawa ma charakter fotograficzny, poszedł więc gdzieś i „załatwił” pozwolenie na fotografowanie:

Dzwony i dzwonki w świątyni w Kanpur. Indie.

W świątyniach indyjskich znajdziemy zawsze przynajmniej jeden dzwon. Przyczyna jego obecności jest bardzo prosta – wchodząc trzeba zadzwonić, żeby Bóg wiedział, że weszliśmy. Czasem też Hindusi dzwonią będąc już wewnątrz dłuższą chwilę. Przyczyna jest równie prosta – trzeba przypomnieć się Bogu, że nadal jesteśmy w świątyni.

Wróciliśmy do hotelu bardzo zmęczeni, ale wracając zwróciliśmy uwagę na to, że niedaleko hotelu minęliśmy galerię handlową i postanowiliśmy podejść tam w nadziei na europejski posiłek. Tak też, po krótkim odpoczynku, zrobiliśmy. Zjadłem pizzę i trochę odżyłem :-). Co do miejscowych potraw, to niektórzy z nas (np. Piotr, czy Maciej) twierdzą, że są dobre. Mi nie smakują zupełnie. Wg mnie, to nawet gdyby te potrawy posiadały jakiś smak własny, to jest on „zabijany” dodawanymi przyprawami. W Kenii to chociaż mandazi było :-), no i normalne frytki. Tu frytki muszą być przesolone, przepieprzone i jeszcze czymś dodatkowo posypane. Hm. Na tę chwilę zaryzykowałbym tezę, że Hindusi wpadli w błędne koło. Przyprawiają, smak im się dostosowuje, więc przyprawiają jeszcze bardziej, to upośledza ich zmysł smaku, więc idą dalej, i tak od stuleci. W każdym razie pizza była dobra, po posiłku trochę pozwiedzaliśmy sklepy, dziewczyny oglądały biżuterię i odzież, ale jakichś większych zakupów nie było.

Po powrocie wyszedłem jeszcze raz na dach budynku i nakręciłem film:

A potem już tylko zasłużony odpoczynek w jednej z dwóch opcji: albo w ciszy i upale, albo z klimatyzacją i hałasem nad głową. Sam nie wiem co lepsze :-).

Komentarze: skomentuj tę stronę